I - no place I rather be.

Jako dziecko planowałam zostać astronautą. Spędzałam długie godziny na obserwowaniu ciemnego, rozgwieżdżonego nieba, „niepotrzebnie” wystawiając swój wątły organizm na próbę i „marząc o niebieskich migdałach”. Cudzysłowy należały do poglądów mojej mamy. Jeśli więc w życiu czegokolwiek mi brakowało to wsparcia ze strony rodzicieli.

Moja mama pracowała w pobliskim banku na równie wygodnej i stabilnej, co nudnej posadce, nie zarabiając może milionów, lecz do spółki z ojcem, właścicielem sklepu odzieżowego – już nie tak stabilnego, ale dużo ciekawszego – przychód naszej rodziny na jednego domownika był całkiem przyzwoity. Szczególnie, że byliśmy tylko skromną, trzyosobową rodzinką z wielkim psem, mieszkającą w bliźniaczym domku jak jedna trzecia ludzkości.

Dziecięce marzenia szybko zamieniłam na brutalną rzeczywistość – nie protestowałam, z lękiem wysokości kiepski był by ze mnie astronauta. Żałowałam jedynie, że świat dorosłych, w który wkroczyłam z rozmachem, rozczarował mnie. Nie był taki piękny, jak sobie wyobrażałam za dziecka. Wielkie możliwości, na które tak czekałam, w rzeczywistości okazały się być ogromną plątaniną zakazów, nakazów i własnej odpowiedzialności. Dlatego zdecydowałam się na częściowe pozostanie w świecie dziecięcym – tak dla własnego bezpieczeństwa i spokoju ducha. 

Nie ruszyłam na studia z własnego wyboru. Rodzice nie mieli wiele do gadania. Postanowiłam na razie nie zostawać panią doktor; zamiast przygotowań do nauki, lato i jesień spędziłam na dorywczej pracy w sklepie mojego ojca i niemal etatowej roli opiekunki. Mój podopieczny, Josh, miał cztery lata i był absolutnie najbardziej uroczym dzieciakiem, z jakim kiedykolwiek było mi dane współpracować. Blondwłosy anioł bezkarnie pozwolił mi przez całe miesiące zachowywać się jak dziecko, co było dla mnie cudowne, a dla jego rodziców – bardzo poręczne.

Ten Genialny Pomysł, jak to genialne pomysły mają w zwyczaju, spadł na mnie znikąd, a właściwie z miesięcznika „Cosmopolitan”, podczas ciągnącej się w nieskończoność sześciogodzinnej zmiany w sklepie taty. Nigdy właściwie nie myślałam o tym, co chciałabym w życiu robić. Oczywiście, będąc w szkole często zastanawiałam się, co robić bym mogła, niekoniecznie chciała. Wiele razy, jak przykładna córka kobiety rozsądnej, profesjonalnej perfekcjonistki, spisywałam na karteczce zawody, które mogłyby przynieść mi korzyści życiowe, a według społeczeństwa plasowały się na zaszczytnych miejscach. Strażak, lekarz, policjant, pracownik banku, specjalista do spraw chirurgii plastycznej, prawnik, dentysta, mechanik samochodowy… Okej, ostatni z wymienionych może nie jest tak bardzo „rozsądny”, jak pragnęłaby mama, ale, hej, marzeniem taty zawsze było mieć syna. Cóż, ma mnie, nierozsądną, dziecinną, kobiecą – przynajmniej w płciowym znaczeniu tego słowa - Ines. Nie, żeby to przeszkadzało mu zwracać się do mnie per…

- Hej, ty, chłoptasiu, twoja przerwa skończyła się półtorej godziny temu.

Uniosłam wzrok znad przeglądanego czasopisma, posyłając staruszkowi kwaśny uśmiech, kiedy zbliżył się, by zmierzwić moje włosy, jakbym miała dziewięć lat, a nie dziewiętnaście.

Znużonym spojrzeniem omiotłam sklepowe pomieszczenie, świecące pustkami.

- Nie narzekam na natłok obowiązków – zauważyłam szczerze – chociaż przyznam, że przez chwilę zastanawiałam się, czy nie zamienić tej gazetki na mp3 i nie wyłączyć się całkowicie, ale wtedy pomyślałam sobie, że 2pac mógłby zagłuszyć mi przyjście potencjalnego klienta i wygłupiłabym się, kręcąc tyłkiem za półprzeźroczystą ladą.

Ojciec zatrzymał się, położył dłonie na biodrach i zmarszczył brwi. Na jego czole pojawiła się ta charakterystyczna zmarszczka, przypominająca mi zarys Tamizy na londyńskim planie miasta, kiedy się patrzy… pod odpowiednim kątem.

- Oczywiście wzięłaś też pod uwagę to, że nie słysząc klienta, mogłabyś go po prostu nie obsłużyć? – upewnił się.

- Tak – skłamałam z szerokim uśmiechem, wracając do lektury.

Nie interesował mnie artykuł, według którego najlepiej ubraną kobietą naszego pięknego kraju była księżna Kate – należałam do tego licznego grona osób oglądających magazyny, bo… kolorowe zdjęcia są fajne. Pewnie gdyby nie moje zamiłowanie do głośnego – w myślach – komentowania artyzmu niektórych fotografii, ogłoszenie pozostałoby przeze mnie niezauważone i dalej żyłabym w słodkim upojeniu własnym lenistwem.

„Pre-casting do TopModelUK”, głosił wielki, srebrzysty napis, a pochyła, elegancka czcionka poniżej krzyczała: „I ty możesz zostać tą jedyną!”

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się nad banałem sloganu reklamowego.

Przygryzłam wargę, widząc wychudłą dziewczynę w nienaturalnej pozie o równie wypaczonej piękności.

Westchnęłam ciężko, pochłaniając oczami datę i adres odbywających się przesłuchań.

Przerzuciłam stronę, skupiając się na reklamie proszku do prania. I dalej, na kilku zdjęciach z najnowszych kolekcji sław. Później – parę fotek z „wybiegowych reportaży”. Ostatecznie wróciłam do mojej anorektycznej koleżanki i jej zachęcającego półuśmiechu.

Nigdy tak naprawdę nie chciałam zostać aktorką, piosenkarką czy… księżniczką. Astronautą – o, tak. Ale modeling wydawał mi się w tamtym momencie równie nieżyciowy, co masło orzechowe o smaku czosnku. Nieapetyczny – cóż może być pociągającego w nagich ciałach wdzięczących się do aparatu i udających, że tak naprawdę jadły? 

Zamknęłam czasopismo i rzuciłam nim w kąt. Oparłam łokcie na blacie i długo patrzyłam na uśmiechniętą aktorkę, wdzięczącą się do mnie z okładki. Marszczyłam brwi, przygryzałam paznokieć kciuka, szczękałam nerwowo zębami i stroiłam inne dziwne, nieodgadnione miny; na tyle niezwykłe, że gdy ojciec wyłonił się z zaplecza, prychnął rozbawiony:

- Boli? – zapytał z udawaną troską.

Zignorowałam rodzinny żart. „- Boli? - Co? – Myślenie!” w tej chwili nie interesował mnie w ogóle, zresztą jak zwykle od dobrych kilku lat. Bez słowa podniosłam się, wygładziłam biały podkoszulek z nadrukiem, który nosiłam, przelotnie zerknęłam na brązowe buty emu i skrzyżowałam dłonie na piersiach. Uparcie patrzyłam w dół na swoje ciało. Z tej perspektywy marne dwa pagórki piersi wydały mi się jeszcze bardziej żałosne. Westchnęłam. Nie należałam może do specjalnie wychudzonych, ale mój metabolizm… no, nie narzekałam. Jadłam, co dobre, nie odmawiałam sobie, a i tak miałam to szczęście, że wyglądałam szczupło. Zerknęłam za siebie. Taak, mój wypukły tyłeczek to potwierdzał.

Ojciec uniósł jedną brew, przeczesał swoje siwo-brązowe włosy i podrapał się w gęstą brodę.

- Wytłumaczysz mi, o co chodzi, czy mam zacząć się martwić?   

Milczałam, więc zaczął nerwowo przestępować z nogi na nogę.

- Błagam – pokręcił głową, a przejęcie żywo odmalowało się na jego twarzy – tylko nie mów mi, że…

W tym momencie przerwał mu, jak to zwykle bywa w momentach pełnych naciąganego dramatyzmu, dźwięk dzwoneczków zawieszonych tuż nad wejściowymi drzwiami. Niestety, ani ja, ani tata nie doczekaliśmy się dzisiaj żadnego klienta – to była mama. W swoim eleganckim kostiumie, cielistych rajstopach i czółenkach, ze spiętym ciasno koczkiem i czerwoną szminką – jedynym elementem szaleństwa w tym zestawie – prezentowała się jak zwykle godnie i majestatycznie. Kątem oka dostrzegłam, jak tata nieco się rozluźnił, natomiast ja zareagowałam jak zwykle; rezerwą.

- Cześć, mamo – uśmiechnęłam się niewinnie.

- Słoneczko – tata zawsze ją tak nazywał, uparcie wierząc w jej zbawczą, jaśniejącą moc. Dla mnie mama nie była słońcem, raczej ciemną, mroczną asteroidą, mknącą uparcie na planetę zwaną Ineslandia i usiłującą zrównać ją z ziemią. – Słoneczko – powtórzył na bezdechu, zbyt przejęty, by jasno myśleć – spójrz na nią tylko. Ona właśnie…

- Co? – mama zmarszczyła idealne brwi, prezentując wyraźniej idealny makijaż oczu. Jak ona to robiła, że nawet po ośmiogodzinnym pobycie w banku wyglądała tak świeżo i nieskazitelnie? Mogłaby mnie tego nauczyć, zamiast narzekać, że jestem nieporządna.

- Ona, ona… - jęczał tata, a ja ukradkiem przewracałam oczami, garbiąc się na złość rodzicielce.

- Prostuj plecy – oczywiście, że zauważyła natychmiast – co się stało? Czy wy znowu coś…? – spojrzała wymownie na mnie, a potem przeniosła wzrok na ojca i chwilę próbowała wyczytać coś z jego jęków i błagalnych spojrzeń – Nie – westchnęła w końcu, a ja cieszyłam się momentem, w którym zadrżała jej broda, bowiem wreszcie dopatrzyłam się w niej jakiejś emocjonalności – Nie - powtórzyła, wzdychając ciężko i dotykając palcami skroni – Błagam, tylko nie kolejny głupi wymysł.

Tak właśnie mama zwykła nazywać Ten Genialny Pomysł za każdym razem, gdy uparcie unikałam tematu. Hojne czasopismo „Cosmopolitan” dało mi jeszcze niecałe dwa tygodnie na przygotowanie się do czegoś, co zrodziło się w mojej głowie w ułamku sekundy i czego trzymałam się uparcie, nie zważając na bierność ojca i pojękiwania matki. Mama zawsze będzie miała swoje zdanie, a tata… i tak wiem, że mnie kocha – więc właściwie nic nie stało mi na przeszkodzie.

No, może poza pulchnym tyłkiem.

Z następnym dniem, kiedy to obudziłam się wciąż  przekonana o tym, że przecież mogłabym śmiało zostać modelką, bo niby co innego mogłabym jeszcze w życiu robić, wzięłam się do roboty. Nie od dziś wiadomo, że każdą dobrą pracę nad sobą należy zacząć od przeszukania sieci internetowej, dlatego zaopatrzoną w filiżankę herbaty i kilka herbatników… Dobrze, paczkę herbatników. Zasiadłam do mojego komputerowego imperium, udając, że znam się na rzeczy. Potrzebnej pewności siebie, brawury i profesjonalizmu dodałam sobie poprzez założenie czarnych okularów połówek, które podkradłam z pokoju rodziców, kiedy odkryłam, że niektóre literki wyglądają praktycznie tak samo, a skupienie boli. O, Boże. Ten żarcik jest naprawdę kiepski, wybaczcie.

Nie wiedziałam, od czego mam zacząć. Sprawdzenie programu TopModelUK niewiele by mi pomogło, zważywszy, że przecież znałam jego ogólne zasady – walka wychudłych dziewczyn, jedna nagroda, jakieś ekstremalne sesje, a dla tej jedynej wieczna sława i chwała. Znałam program, ale nigdy jakoś nie brałam go pod uwagę, bo po co?

Powtórzę to jeszcze raz: nie byłam modelką, nie marzyłam o tym, chciałam zostać astronautką, a fakt, że byłam szczuplutka, zawdzięczałam dobrym genom. Chciałam to powiedzieć głośno, żeby wyzbyć się zawiści niektórych. Lepiej dmuchać na zimne.

Postanowiłam więc trochę niekonwencjonalnie dowiedzieć się czegoś o życiu modelki z perspektywy samej modelki – dlaczego wydawało mi się to być niekonwencjonalne? Wtedy jeszcze żyłam w społeczeństwie, które uważało, że ładne dziewczyny mają mózg wielkości główki szpilki. Modelki przecież tylko wyglądają, nie mówią nic sensownego. Nie?

Nie. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że te kobiety mają jednak całkiem sporo do powiedzenia. Ale ich intelekt to inna historia, ja pragnęłam zaczerpnąć wiedzy o ich profesji. Między wierszami, z uśmiechów i zalotnych mrugnięć do aparatów wyłowiłam słowa o ciężkiej harówce, trudach pracy z ludźmi wielkimi, zmęczeniu, niejedzeniu przed sesją, po sesji, na sesji, kiedykolwiek, konfliktach z pracodawcami, trwających w nieskończoność przymiarkach i castingach, krzywych spojrzeniach i zazdrości konkurentek, pokazach, które toczyły się zupełnie inaczej… Dowiedziałam się także, że z wiekiem lat dziewiętnastu należałabym do grupy dziewcząt, które swój debiut powinny już dawno mieć za sobą. Wiadomo, wielka Kate i jej kości policzkowe zadebiutowały już w wieku czternastu lat, a planowały życie na kilka lat wcześniej; ale szesnaście, szesnaście i pół było wiekiem idealnym na debiut. 

Dochodził do tego jeszcze fakt, że ostatnio świat mody zapełnił się a-profesjonalistami, czyli zwyczajnymi aktorkami zupełnie nieprzeszkolonymi do bycia modelkami, a przynoszącymi znacznie większe dochody. Zasada prosta: zwyczajna modelka zakładająca ciuch nie sprzeda go tak dobrze, jak uwielbiania przez miliony aktorka serialu „Gotowe na wszystko”. Kwestia logiczna, socjologiczna.

Dlatego właśnie część specjalistów do spraw modelingu drżała przed wyginięciem gatunku i bała się amatorszczyzny. Próbowałam ulokować program jakoś w tym chaosie, bo przecież wydawał mi się być prostym narzędziem do ściągania dziewcząt niedoświadczonych i wpychania ich praktycznie do kolejki na wybieg. Podzieliłam się nawet swoją opinią, ujmując ją, rzecz jasna, delikatniej, na jakimś forum – tak, modelki także mają swoje fora – i spadła na mnie lawina wiadomości objaśniająca mi, że przecież TMUK - bardzo nowoczesny, młodzieżowy skrót - „PRZYGOTOWUJE amatorki do pojawienia się na wybiegach ludzi uwielbianych”, że „uczy je zawodu” i że mam siedzieć cicho, jeśli nie wiem nawet, o co chodzi.

Niezniechęcona, brnęłam dalej. Od Kate Moss do Naomi, później przez stadko modelek o podobnych, wyretuszowanych rysach i bez wyrazu, aż po modelki alternatywne i size plus. Czytałam porady „jak stać się…” i komentarze, próbując eliminować bujdy i opinie zawistnych, zakompleksionych nastolatek.

- Czy naprawdę powinnam odżywiać się wyłącznie wacikiem kosmetycznym nasączonym sokiem owocowym? – myślałam z przerażeniem, zerkając co jakiś czas na moją paczkę herbatników, by upewnić się, że nie zostawiły mnie samej. Nie miałam ochoty się głodzić, nie wyobrażałam sobie chyba rzeczy straszniejszej. Zakończyłam swoje poszukiwania przerażona myślą, że musiałabym zrezygnować z jednej z ulubionych rzeczy w życiu - ze smaku.

Podziękowałam za kolację, wymawiając się bólem brzucha – czyżbym już podświadomie zaczęła przygotowywać się do niejedzenia? Wzięłam długi, oczyszczający prysznic z cytrusowym natchnieniem i poważnym rozważeniem tego, co chciałam zrobić.

A czego właściwie chciałam?

Zawalczyć. Sprawdzić się. Nic więcej.

I może jeszcze podręczyć tym trochę mamę, ale na pewno nie była to pierwsza rzecz, jaką robiłam w opozycji do niej. Większości nie żałowałam, dlatego zdeterminowana byłam, by spróbować. 

Strach, a raczej niepewność powróciła do mnie w dniu samego castingu, kiedy to stanęłam naprzeciw wielkiego lustra w łazience i krytycznym okiem zbadałam swoje ciało. Mały biust pozostawał małym biustem, ale w modelingu nie było to nic niezwykłego, zważywszy, że większość modelek była płaska. Miałam ładne obojczyki – wystające, ale nie na tyle nachalnie, by przestraszać. Brzuch – płaski, bo od tych kilku dni jadłam mniej, nie mając apetytu. Wzrost odpowiedni, chociaż metr siedemdziesiąt osiem to jeszcze nie jest pożądana wysokość. Tylko ta krągła pupa mogła mnie jeszcze powstrzymać przed osiągnięciem celu.

Spróbowałam się uśmiechnąć. Zmarszczyłam czoło. Przewróciłam oczami. Westchnęłam teatralnie, przyciskając obie dłonie do piersi. Posłałam całusa wyobrażonej publiczności. Spróbowałam przyjąć pozę, ale wyszła na tyle komicznie, że sama parsknęłam śmiechem. Więc spróbowałam jeszcze raz. Spędziłam tak dobre czterdzieści minut, wdzięcząc się przed lustrem, aż w końcu ojciec zapukał do drzwi, krzycząc, że mam wziąć się w garść, bo on czeka już od dłuższego czasu.

Czerwony autobus dowiózł mnie po prawie godzinie na przystanek, a dalej poniosły mnie nogi, same. Byłam trochę przytłumiona przez kumulujące się we mnie emocje, nie do końca logicznie rozumowałam przez ciągłe kłótnie wewnętrzne, dotyczące tego, co tu właściwie robię, po co to robię i dlaczego, na Boga, musiałam się tak bardzo uprzeć, żeby to zrobić. Żałowałam, że nie wypiłam sobie jakiejś ziołowej herbatki na uspokojenie z pokaźnej kolekcji naszej sąsiadki, a mojej serdecznej przyjaciółki, siedemdziesięcioletniej Joleen Bronks. Ten Genialny Pomysł wydał mi się być tylko zwykłą dziecinną zachcianką. Zwykłą zabawą dla dziewczyny, która desperacko chciała spędzić życie w świecie dziecinnej naiwności.

Ale było już za późno. Weszłam do bezbarwnego, przeszklonego budynku, wmieszałam się w tłum wysokich, chudych ciał i nim się spostrzegłam, uśmiechałam się niemrawo do kobiety, która wciskała mi do ręki kartę zgłoszeniową. Zerknęłam na nią z przestrachem, ale pytano mnie tylko o imię, nazwisko, wiek, numer telefonu, adres, wymiary, numer buta, stan cywilny... Fakt, nie był to może normalny kwestionariusz, ale też nic przerażającego, z czym bym sobie nie poradziła. Poczułam się pewniej, kiedy oddawałam gotowy druczek, a mój uśmiech nie był już tak sztuczny, kiedy kolejna kobieta wręczała mi numerek, mówiąc:

- Naklej w widocznym miejscu i czekaj na swoją kolej.

I pierwszy z dylematów – brzuch czy piersi?

- Może czoło? – zasugerował jakiś blondwłosy aniołek, widząc mój dylemat.

Wstyd się przyznać, ale całkiem poważnie rozważyłam jej propozycję.

Po ogólnym przeglądzie własnych części ciała oraz rozpoznaniu się wśród tabunu kobiet tej samej twarzy i postury, najbezpieczniejszym miejscem dla numeru sześć tysięcy siedemset jedenastego okazał się być mój brzuch. Nadruk wielkiej pandy posyłającej buziaczka został zakryty, może to i lepiej.

Castingi odbywały się w największych salach Londyńskiej Szkoły Baletowej; wielkich pomieszczeniach z mnóstwem okien, mnóstwem luster i froterowaną podłogą. Z tego, co podsłuchałam, polegały po prostu na pokazaniu się jakiemuś rządku specjalistów, którym nie podobało się nic i którym płacono za to, by być szczerymi do bólu. Dziewczęta pokazywały się pięcio-, sześcioosobowymi grupami i rzadko która wychodziła stamtąd szczęśliwa. Ogromne drzwi z ciemnego drewna, przeszklone czerwonym witrażem z białą baletnicą, pod którą widniało czarne logo szkoły, wydawały mi się teraz bliskie wrotom piekieł.

Znalazłam, cudem, wolne miejsce w kącie pomieszczenia i ruszyłam szybko, myśląc tylko o tym, że milion dziewcząt dookoła może je zająć. Kiedy już oparłam się plecami o ścianę, a z lewej strony dostrzegłam moje odbicie na tle innych, wreszcie mogłam głęboko odetchnąć. Usiadłam po turecku i spojrzałam niechętnie na zdradzieckie buty na obcasie, których wymagano. Nie to, że uciekałam od szpilek, ale też nie mogłam powiedzieć, że były one moimi najlepszymi przyjaciółkami. Trampki – to są prawdziwi przyjaciele.   

Zaburczało mi w brzuchu, westchnęłam ciężko, ignorując chichoty. Przymknęłam oczy, żałując, że nie zabrałam ze sobą przeciwsłonecznych okularów. Cóż z tego, że miasto pogrążone jest w deszczu; ja mogłabym udawać, że… mam zaćmę i zasnęłabym na chwilę. Sen dobrze by mi zrobił. Szczególnie, że jak na razie była kolej numerów pięć tysięcy dziewięćdziesiąt trzy do siedem. Hura.

Wyciągnęłam z kieszeni swoją starą, wierną nokię, zastanawiając się, kogo mogłabym zmusić do współuczestniczenia w mojej męce, wysyłając mu natrętne wiadomości tekstowe. Westchnęłam ciężko, decydując się ostatecznie na przejrzenie galerii zdjęć i folderu „Gry”. 

- Czarne szpilki i makijaż – usłyszałam nagle obok siebie słodki głos – musisz być nowa w branży.

Uniosła głowę, jednocześnie zamykając klapkę telefonu. Ciemnowłosy chudzielec o azjatyckich rysach twarzy uśmiechał się do mnie z wyższością, ukazując urocze dołeczki w policzkach. Ale ja nie dałam się zwieść. Numer sześć tysięcy siedemset osiem nie wydawał się być ani trochę przyjaźnie nastawiony.

- Nie umalowałam się – odpowiedziałam po prostu, ukradkiem mierząc wzrokiem jej sylwetkę, zamkniętą w krótkiej, szafirowej sukience z długimi rękawami i wycięciem na plecach.

- W takim razie gratuluję – usiadła obok, opierając się o lustrzaną taflę – zjawiskowo długich rzęs.

Po kilku minutach okazało się, że kolejny raz oceniłam pochopnie kogoś – i to tylko ze względu na fakt, że ten ktoś pragnął zostać modelką. Chwilę zajęło mi wykoncypowanie, że znalazłam się tutaj, ponieważ ja też chcę nią być.  

- Jestem Ines – przedstawiłam się.

- Maya – uścisnęła moją dłoń.

Maya twierdziła, że siedzi w tym biznesie już od dobrych kilku lat. Miała osiemnaście, a zaczynała na pokazach w bliskich sobie centrach handlowych, była już na kilku sesjach, wszędzie nosiła swoje portfolio, twierdząc, że nigdy nic nie wiadomo. Miała bardzo ładne rysy po mamie Japonce, tylko wykrój oczu zawdzięczała ojcu – były skośne, jedna na tyle duże, że śmiało można było utonąć w ich bezkresnej, ciemnej przestrzeni.

Nie przyznałam jej się, że swoją własną karierę wyimaginowałam sobie jakieś dziesięć dni temu i jestem tutaj prawdopodobnie tylko dlatego, że brakuje mi piątej klepki i zdolności rozsądnego myślenia. Kiedy moja nowa znajoma zaczęła opowiadać mi o tym, jak od dziecka marzyła o wielkiej karierze, podróżach i poznawaniu sławnych, kiedy wymieniła mi listę projektantów modowych i fotografów, z którymi pragnęłaby z całego serca pracować, poczułam się paskudnie – zakładając, że miałam jakąkolwiek szansę z tymi moimi długimi rzęsami i sporym tyłeczkiem, mogłam odebrać miejsce w programie właśnie takiej jednej, zakochanej w modelingu po uszy dziewczynie. Dylemat między czyimiś marzeniami, a moim własnym widzimisię wiercił mi dziurę w brzuchu, schowanym tuż za numerkiem.

----

no, to HAKUNA MATATA na dobry początek, ;)